Alina Dragan

Mam pisać? Pisz... mówią znajomi. Powinnam, dla przejrzystości opisów, podzielić nowe wpisy na te z Amsterdamu i z mojego lasu. Tylko jaki on tam mój?. Tatuś był leśniczym, no to ja jestem córką leśniczego. W Holandii to robi wrażenie, za każdym razem, gdy komuś o tym mówię widzę zachwyt w oczach. W Polsce tak nie było. Dzieci w szkole przedrzeźniały mnie mówiąc, że jestem z lasu i że jestem trochę dzika. Może byłam, w końcu moim ulubionym jedzeniem była wtedy wątróbka z dzika.
Jako dziecko uwielbiałam siedzieć z myśliwymi przy ogromnym stole kuchennym, podjadając 'słynną' wątróbkę z jabłkami i wznosząc toast farbującą usta lemoniadą... za zdrowie 'pudlarzy':) To były inne czasy, bo teraz leśniczówka nie jest już leśniczówką, unikam jedzenia mięsa, cierpię gdy słyszę o wynikach lokalnych polowań, a wyobrażenia o romantycznej, zacisznej leśniczówce jaką mają moi znajomi z dużych miast, nie ma nic wspólnego z realnym obrazem takiego miejsca. Po prostu, nasz dom stoi w środku przemysłowego lasu, a odgłosy pił motorowych są regularnym audio tłem. A jak już zapanuje na jakiś czas cisza w lesie to przejeżdżają obok nas ciężkie samochody transportujące drewno, oczywiście niezależnie od pogody. Ale skoro obecnie wycina się w Polsce co się da, a także parki przyrody i puszcze to u nas w lesie nie jest jeszcze tak źle.

Mogę tylko dodać, że ciszej jest u mnie w domu w Amsterdamie. Jest to bardzo 'wioskowe' miasto w Europie...urocze, kompaktowe, spowolnione w porównaniu do innych stolic. Niestety, ilość turystów przekracza często lokalną infrastrukturę i coraz częściej czujemy się tutaj jak na jarmarku:)